'Een man - weet niet wat ie mist - maar als ze er niet is - dan weet een man pas wat ie mist' (De Dijk, alarmschijf in september 1994, 12 weken in de top 40, hoogste positie nummer 5, bron: wiki)
Zo gaat dat ongeveer als je een blog hebt en je blogt niet meer; blog je wel dan denk je dat je geen publiek hebt (waar doe ik het voor behalve voor m'n eigen uitlaatklepgevoel en scheppende driften). Blog je echter niet, dan blijkt ineens dat niet alleen je moeder en je schoonmoeder je lazen, maar ook de buurvrouw, de moeder van het jongetje uit de klas van je dochter, je zwager, je ex-collega van het eerste echte serieuze bedrijf waar je werkte en zo nog allerlei mensen (hoop ik nog steeds).
Mijmerend aan echte 'hits' -voor zover je daar bij bloggen van kunt spreken- den aan 'de bacterie' uit 2008 ('mama mag ik met carnaval geschmienkt als bacterie?'), de vele recensies, Interrail 1990 en allerlei andere onderwerpjes die ik van me afschreef, ga ik over tot een Doorstart.
Hier komt dus weer semi-nieuws, zin en onzin uit het leven van een echte moeder, een echte HBO-docent, een echte communicatieprofessional, nu ook een echte coach, een echte partner van iemand, een echte recensent, een echt jurylid, een echte buurvrouw en welk ander rolletje heb ik niet meer. We werken nog aan een leuke Geurpen-foto (Mijke met geurpen in de mond over het randje van de bril kijkend?).
Huidige bezigheden: de organisatie van een reünie van eetcafe La Vallade, waar ik jaren gewerkt heb en nu komen we weer bij elkaar! Heel veel werk maar ook heel leuk. En natuurlijk een beetje lesgeven, afwachten of we in de finale van de PR Talentenprijs zitten (19 maart bekend), recensies schrijven (Succes is niet voor lafaards van Paul Moers?), karate, yoga en mediteren en ... dromen over de lente. To be continued.
