Vierkleurenpen

Op de 'Biestemerk' (red: overijssels dialect voor beestenmarkt) won ik ooit een vierkleurenpen. Mijn vader die daar vandaan komt, won daar wel eens een worst of een ingesealde kip. Andere mensen wonnen een kalf of een varken, een levende. Dat winnen ging met een rad, zo'n houten rad van fortuin. De vierkleurenpen heb ik niet meer. Het was niet zo'n plasticke, van het plaatje, maar een metalen. Hij schreef niet echt lekker.

Hoewel ik niet gelukkig ben ik het spel (wel in de liefde) heb ik maarliefst vier loten gekocht van de stichting Roparun. Een collega gaat rennen voor een goed doel en wij collega's sponsoren haar. De prijzen zijn geen pennen en dieren, maar tropische reizen en een auto.

Verder dan de vierkleurenpen ben ik nooit gekomen met winnen. Voor kleurwedstrijden kleurde ik te netjes, niet gek genoeg niet creatief genoeg (red: verwijzing naar titelverklaring: geurpen). Daardoor heb ik geen verwachtingen meer en vallen dingen soms mee.

Dochter spuugde aan de ontbijttafel vanochtend achteloos de tweede tand op haar bord.

Boutade

O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen,

Doorsijperd stukske grond, vol killen dauwen damp,

Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen,

Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp!

O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen,

Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoön,

Van eenden groot en klein, in allerlei fatsoenen,

Ontvang het najaarswee van uw verkouden zoon!

Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed in de aderen

Tot modder; ‘k heb geen lied, geen honger, vreugd noch vreê.

Trek overschoenen aan, gewijde grond der Vaderen,

Gij - niet op mijn verzoek - ontwoekerd aan de zee.

door: P.A. De Genestet

De lezersvraag: wat is een “kliemerig klimaat”?

bou·ta·de (dev; boutades)
1
min of meer geestige uiting van ongenoegen

Test-recensie

Een idee is om recensies te schrijven over verschenen vakliteratuur. Deed dat van 2002 tot 2005 voor restaurants en eetcafé's in Amsterdam Oost / Watergraafsmeer in Dwars door de Buurt. Maar een hap en een boek verschillen nog aardig, vandaar een testje.

The New Rules of Marketing & PR

Door David Meerman Scott
Uitgegeven door John Wiley & Sons in 2007 in Amerika

Veelbelovende titel over hoe je het tegenwoordig allemaal moet aanpakken met persberichten, blogs, podcastings en virals. De titel doet mij denken aan Al Ries over de Fall of Advertising and the Rise of PR. Een voorliefde voor pr en nieuwe media selecteren deze titel. Kwam de voorspelling van de Ries-en uit 2002 nooit echt uit, Scott beschrijft gewoon hoe het nu is in Amerika.

De voor mij onbekend uitgever brengt meer een ‘tijdschrift’; een beetje dik voor een tijdschrift en de kaft is ook nogal hard, maar over pakweg twee jaar is het toch echt niet interessant meer vrees ik. Jammer dat op de achterflap alleen staat wat anderen vinden van het boek; ik hou altijd wel van een objectieve algemene inleiding.

PR en Marketing kruipen meer naar elkaar toe, open deurt Scott. Zowel qua disciplines als qua mensen die het vak uitoefenen. Grappig en herkenbaar vind ik wel dat hij zegt dat PR-mensen allerlei dingen ‘uitzetten’, zoals persberichten sturen, maar dat ze nooit een reactie op zijn postings geven op zijn eigen weblog. Waarom lees je niet de blog van degene die je probeert te bereiken? De bekende omslag van zenden naar ontvangen en de dialoog, maar dan uit zijn eigen ervaring geput.

‘When I don’t want to be bothered, I get hundreds of press releases a week. But when I do want feedback and conversation, I get silence’ roept hij als het ware wanhopig uit. Zie een blog niet zozeer als een ‘financial reward’ alswel een ‘creative outlet’. En dat laatste is belangrijker. En dat voor een Amerikaan!

Hoewel ik dus gematigd positief ben, moet ik toegeven dat ik één tip van hem direct in de praktijk wil uitproberen: deze recentie eerst op m’n blog zetten, reacties afwachten en dan verder gaan. Geen reacties: niet interessant. Wel reacties: input verwerken en verder. Dat heeft hij dan toch voor elkaar.

;-( max. 150 woorden ... zit op over de 300!

Kwetsbaarheid

‘Ergens voelde ik me nogal een domme eikel toen ik opgevouwen in een 737 richting Tegel in Berlijn koerste’.
Openingszin van: Prijzenregel in Berlijn vooral leuke incentive, van Rick van de Weg op p. 12 in Communicatie januari 2008

Chris Anderson kwam er ‘tijdens al dat gepraat en geblog achter dat zijn boek (The Long Tail leuk boek) een ernstige omissier bevatte. Hoewel het Long Tail-principe ook het marketingvak ingrijpend verandert, was Anderson er naar eigen zeggen vergeten aandacht aan te besteden.’ En zo ontstond The Longer Tail.
Uit: Chris Anderson heeft nu aandacht voor marketing, door Robert Heeg op p. 54 in Tijdschrift voor Marketing in januari 2008

En tot slot: ‘Omdat mij na de gesprekken het gevoel bekroop dat ik er helemaal naast zat. Dat er iets niet klopte aan al mijn kritische vragen over de communicatiestrategie van De Bank.’
Rocco Mooij in zijn hoofdredactioneel op p. 5 in Communicatie in januari 2008.

Heerlijk, zulke toegeefsels! Eén zwaluw maakt nog geen zomer en ik wil geen conlusies trekken na het zien van drie zwarte zwanen. Ben echter wel weer begonnen aan een cursus studieloopbaanbegeleiding waarin die feminiene en masculiene verschillen weer aan bod komen en dan tel ik daar nog wat generatiekloven bij op en dan vind ik het toch aardig om te zien dat het bon ton is om toe te geven dat je ‘fout’ zat. Da’s toch ook het aardige van het communicatievak; dat je iets gecommuniceerds terug mag nemen. En these days geloofwaardig en stoer bent wanneer je je kwetsbaar of reflectief (excusez-le-mot) opstelt.

Tand er uit

Dochter heeft tand er uit
Eerste tand

Ondertand
Zat los
Ik vond het eng
Ik vond het ook een mijlpaal enzo
Zij niet
Zij vond het heel gewoon
Het verhaal
Bij overblijf korstje van brood
Dacht: pitje ofzo?
Maar was de tand!
We moeten nu naar de tandarts
Die doet nieuwe tanden
Met een beetje spuug
Van jezelf natuurlijk
Dat spuug
Eerst een kleine tand
Dat iedere keer een wat grotere
Ofzo
Wat ik er van begreep
Tand in een doosje
Nu die kabouter nog
Of die elf
Of twaalf *)
Of een fee, vee, of fay
Anyway
Een riksdaalder **) moet er komen
Voor die tand
Want
Die is wat waard
Maar dochter is niet gek
Die wil die tand niet kwijt!
Want daar heeft ze nu juist dat doosje voor
Dus wil ze tand en riks
Niks voor Nix ***)
En het rijmt
Naar het schijnt
Maar dat rijmt niet
Zeurpiet
Genoeg
Ze gaat in onderhandeling voor 't ding
Tot slot een serieuze noot: ze wordt dus groot

*) dit is een woordgrap die alleen collega's begrijpen en die lezen niet mee voor zover ik weet. Er is een buzz-word voor galgje in het hbo-onderwijs: 'functieordening' met Schalen enzo. Het lijkt een beetje op een 'paradigma-shift' dat is net zoiets, maar dan heel anders.

**) voor de generatie einstein: dit is een soort euro, maar dan heel anders, meer van het 'rijk' i.p.v. de 'eu'

***) leuke grap voor de familie: het is zaterdag 'familiedag' -maar we gaan niet- en we hebben een familie die 'Nix' heet

Sleeping Beauty

31 december naar de Sleeping Beauty geweest met dochter N. Het was in het Muziektheater in Amsterdam en we waren uitgenodigd door buurvrouw L, 'Violin 1-4'. Omdat we haar gasten waren, mochten voor aanvang achter de coulisen, op het podium en door de artiestengang. In de eerste pauze mochten we de orkestbak in. Die sfeer vlak voor en tijdens de voorstelling was geweldig. Ik geloof dat ik het nog opwindender vond dan een meisje van vijf.

Doornroosje, want zij is de 'sleeping beauty' in het verhaal, is een balletvoorstelling die ik nu drie keer heb gezien. Vroeger op ballet gezeten (wie niet) en van jongs af balletvoorstellingen mooi gevonden. Het Zwanenmeer als toppertje, zeg maar. Ooit in een ver verleden stonden vriendin K en ik met dansschool Adelphos (tegenwoordig staat er ook Van den Ende op de pui) op het podium van het Krasnapolski Hotel de Schöne blauwe Donau te dansen. De voorstelling die wij gezien hebben is ongelovelijk antiek en daarom zo mooi en wordt geprezen om de mimiek.

De goede en de slechte fee hebben op N een diepe indruk achtergelaten. Al vroeg ze tegen het einde wel wanneer de prinses nu haar schoentje zou verliezen. Het uit Zuid, Gooi en Watergraafsmeer afkomstige publiek is ook een aanrader trouwens; wij waren underdressed. De meisjes waren verkleed als ballerina, jongens in pantalonnetjes en strik. Dochter N vond de dansers het mooist, ze wilde de prins wel zijn. Bij het afhalen van de jassen ving ik een reactie op van een onbenullige bezoeker: "op het eind vond ik wel dat er een beetje te veel solo's in zaten". Thuis dacht ik: arme man, hierover hoef je nou eens helemaal geen mening te hebben. Die solo's hóren er gewoon in, dat is al 100 jaar zo en laat het alsjeblieft zo blijven.

Maar toch even Zen: ook hij en allen een gelukkig nieuwjaar.