Kutjaar

'Waar de tijd rijp voor is, is de rehabilitatie van de Romantiek, zodat de overtuigingen van ons hart hun weg kunnen vinden naar de rede.' Met deze woorden eindigt Rob Wijnberg in maart 2007 zijn boek Boeiuh (chilluh, pimpuh). Komt wellicht wat rauw op je dak, maar als je het hele boekje leest (93 heerlijke bladzijden) ga ik een eind met hem mee.

Las sinds mijn posting Boekenlijst in november Abdelkader Benali's Laat het morgen mooi weer zijn, Rob Wijnberg dus, Frederik van Eeden's De kleine Johannes uit 1886 (soort microcosmos met elfen en beestjes in het gras) en Letters from the Earth van Mark Twaini uit 1906 (over Adam en Eva en heel universeel herkenbaar) en nu Arnon Grunberg's De Joodse Messias (nog niet uit maar wat een spiegel en wat een bizar verhaal, maar ik moet doorlezen).

Dan nog het jaar 2007. Want als je alleen de Volkskrant leest, zou je bijna gaan denken dat Linda (wie?) bepaalt dat het een 'kutjaar' was. Ik vond het helemaal geen kutjaar. Ik vond het een nodig jaar. Net als een tussenpaus of een interim-manager. Een jaar waarin de opinie omsloeg naar positief groen (zie Cradle tot Cradle). Waarin m'n vader (lastige doelgroep) het licht zag ten aanzien van overbevissing (Wouter Klootwijk), vleesconsumptie en zelf brood bakken van antieke granen als emmer en spelt. En het jaar waarin het kaf van het koren gescheiden wordt. Niet meer van allochtoon-autochtoon maar van chill nog niet chill (ja ik ben idealist).

Laat 2008 ons dus eerst een Elfstedentocht geven, dan vanaf half april een ouderwetse lente. En dan zien we wel weer, te ver weg. Een jaar waarin schoonmoeder herstelt, we wat vruchten kunnen plukken, oogsten, consolideren en verder kijken, plannen maken. Een aantal scenario's liggen nog op de plank: module 'Elke week een dvd erin met Mijke', 'Het scenario waarbij de docent een agent krijgt', de mooie jongen die de SNS-muziekprijs won, 'Van euro naar uuro' (niet geld maar tijd), de oprichting van 'Dwars door Duivendrecht' met nieuws over het dorp, Fischer-Z's De Worker (liedje), de Shockdoctrine van Naomi Klein bij lieve Joris en 'Werken voor de Eer' (naar Dick Pels' De economie van de eer).

Sorry lieve lezers, ik ben wat lang van stof, beter vaker kleine stukjes, maar ik heb me gelaafd aan m'n boek en de Top 2000 A Gogo, kerstbrood en opruimklusjes. Veel dank voor alles in 2007 en alle goeds voor 2008. Ga vanavond of lekker fris de nacht in. Of juist niet. KUS

Waardering

Bijna kerst en het 'gevoel' klopt nog niet. Heb ik altijd. Wat soms helpt is om op 24 december in de Kalverstraat te gaan staan. Kijken naar kopende mensen. Daarna de Papegaai-kerk in. Succes verzekerd ...

Het gevoel tot stilstand te komen. Afsluiten wat was en is geweest (werk, inkopen, to-do-lijstjes, kerstkaarten versturen, verkouden stinkneuzen, laatste training van het jaar, bijleggen, goedmaken, bedanken, kerkdienst van de katholieke Bekema-basisschool). Maar nog niet vooruitkijken. Een beetje 'in' die kerstnacht gaan zitten, als het ware.

Dus type ik een vrolijke noot, misschien helpt dat. Voor mijn 'vele' blogbezoekers ;-) Mijn publiek bestaat nu vooral uit vriend, moeder en schoonmoeder, een verdwaalde student misschien. Maar graag wil ik mijn waardering uitspreken voor u allen. Dank voor het lezen! De kerstfilm was een succes (op school) mijn waardering voor de student die het doodnormaal vindt om cradle-to-cradle als uitgangspunt te nemen en de unconvenient truth aanvaardt. Mijn waardering voor mijn schoonmoeder met haar zere been. Mijn waardering voor de eenzame bezoeker die spontaan langskomt (Hans) en mijn waardering voor mijn moeder: moeder ik hou van u (en ik kies graag mijn eigen kanaal voor deze boodschap). Zalig kerstfeest, laat de engelen tot u komen.

Gevoel klopt nu meer. 'k Ga me omkleden, even naar de rollade kijken, dan kan straks het gedonder beginnen.

Filmladder

Woensdag 19 december 8.45 uur Ov 4.73
Cradle to Cradle

Woensdag 19 december 10.30 uur Ov 5.79
An Inconvenient Truth

neem wat lekkers mee ;-)

Film kijken

Welke kerstfilm kijken we in het volgende college kennismanagement?

It’s magic time - over reclamebureau Magic Minds in Oibibio-gebouw in Amsterdam ten tijde van de hoogconjunctuur in 2001, internetbubble, opgericht door Eric Bartels en inmiddels failliet. Veel wit, champagne en blabla maar erg mooi beeld over het topje van de hoogconjunctuur

Tegenlicht Harry Holland – VPRO-documentaire over identiteit, eerste in een reeks op zoek naar de Nederlandse identiteit, wie is de Nederlander eigenlijk, hoe verzamel je (marketing-)informatie hierover?

Beperkt Houdbaar - Documentaire van Sunny Bergman zie ook gelijknamige website over schoonheidsideaal in reclames, zij plaatst vraagtekens hierbij en richt een actiegroep op tegen de photoshopwereld en moderne ‘vrouwenbesnijdenis’, moet je gezien hebben wil je meepraten over Dove-achtige thema-reclame

Cradle to Cradle - Documentaire over het wieg-tot-wieg-idee 'afval is voedsel', we moeten de wereld netjes moeten achterlaten bij ons nageslacht en dus geen vervuilende producten maken, hoe doe je dat? Wat kunnen wij communicatiemensen hiermee? Voorbeelden van Ford en ministeries die volgens deze gedachte opdrachten aan uitvoerders geven en een begin maken.

De nieuwe ondernemer en de hyperconsument – Tegenlicht-documentaire van afgelopen maandag bij de VPRO, consumeren om te consumeren of kan het ook anders? OWever ondernemen nieuwe stijl, niet meer winstmaximalisatie als doel, shareholdervalue dus, maar genoeg winst maken voor voortbestaan en de wereld beter achterlaten, reacties van Wijffels (wereldbank) en Verwaaien (BT)

An Inconvenient Truth – duurt waarschijnlijk te lang, wie weet de duur van die film? Maar wel een leuk idee om een keer samen te bekijken, wie heeft hem eigenlijk al gezien? Leuke om te onthouden.

Reacties via reageren hieronder of via j.m.post@hhs.nl meeste stemmen gelden

Incroyables

Ongelofelijk. In september had ik zin in mode en kocht ik een Vogue en een Elsevier Mode. Behalve lange handschoenen en heel veel andere inspiratie vond ik de 'Incroyables' (googelen heeft geen zin, ik bedoel niet het franse duo met accordeon en zang). Wat zijn 'Incroyables'? Zie foto, da's de beste uitleg. Het is de naam voor een groepje jongens die zich op een bepaalde manier kleden en naar ik hoop een specifieke lifestyle en bijzondere ideeën hebben. Ik viel meteen op de foto omdat ze zo schattig zijn; leuke mooie jongens die zich bewust kleden, origineel zijn en het had wel iets kwetsbaars vond ik, die strakke broeken en brave boordjes. En uit Parijs, wie wil dat niet?

Toen ik in 2000 aan op Junior zat, de school voor Art Direction in Amsterdam Noord, moest ik een concept verzinnen voor een parfum. Het werd O de Vie, met een Lancome-dakje op de O maar dan richting het noordoosten, zoals bij het mannensymbool. Ik had verzonnen dat het een geur zou zijn voor androgyne mannen voor wie de emancipathie (die van de vrouwen of die van de mannen, maakt niet uit) voorbij is. Het moest tongue in cheeck zijn en: iedereen is een beetje O. Bij mijn presentatie liet ik mensen ruiken aan een monster en raden.

Nou wil ik niet zeggen dat ik altijd enorm voorzienig ben (hoewel ik wel in 1999 heb gecheckt of http://www.trendwatcher.nl/ nog vrij was en dat was ie). Maar ik ben wel altijd apetrots als ik iets of iemand inspireer of ergens een bijdrage aan lever. De encroyables die Elsevier natuurlijk in de eerste instantie gespot heeft, heb ik destijds omarmd en aan mijn partner LCFH laten zien. LCFH nam ze mee naar z'n werk. Straks staan ze in MarketingTribune. De geur van O was trouwens die van een stevige gin 'n tonic, heb ik uiteindelijk maar verklapt.

Voorproefje van Peter van Woensel Kooij uit het kerstnummer:
8 TREND UIT PARIJS: DE INCROYABLES
Bestudeerde nonchalance waait in 2008 over uit - alweer - Parijs. Jonge dandy’s in Fred Perry-polo mét smalle das (!) en in strakke broeken noemen zich de nieuwe incroyables (bron: Elsevier Thema, september ‘07). Ze tonen hun vrouwelijke kant en durven te worden uitgescholden vanwege hun persoonlijke stijl. Foto: Juliën Chatelin.

PR Talentenprijs Van Hulzen

‘Dit is de druppel’ is de titel van de case die dit jaar is uitgeschreven door PR-bureau Van Hulzen in Voorschoten. Ieder jaar organiseren zij een talentenjacht waarin ze onder HBO’ers zoeken naar vers PR-talent. Bij Inholland begeleide ik een groep genomineerden bij een Forule 1-race in Rotterdam en later deed ik bij de Haagse Hogeschool mee voor Dance4Life. Dit jaar gaat het over water.

Iedere keer als de case vrijkomt klagen er mensen dat de case belachelijk is. Ieder jaar erop lijkt Van Hulzen de toekomst geroken te hebben. Ik hoor niet bij de klagers, ik heb veel fantasie en kan me bijna alles voorstellen. Dus dat drinkwater schaars wordt, lijkt mij niet meer dan normaal. Dat dat niet al lang het geval is verwondert mij eigenlijk veel meer.

Vroeger toen ik klein was had ik een boekje over het milieu in de jaren tachtig. Dat boekje heeft met terugwerkende kracht diepe indruk achtergelaten. Prachtige illustraties bleken pure propaganda; lieve mooie kinderen (de toekomst) liepen door olieachtig slijk waarin lege vaten met doodshoofden dreven en ander afval (het milieu). Aan onze derde- en vierdejaars studenten de uitdaging om onze publieke opinie te verschuiven. Ga jij zó met water om? Aso! To be continued.

Berlijn rules. Moskou schijnt nog hipper te zijn, maar ja je kunt niet alles hebben. Berlijn dus, voor Luuk en mij de tweede keer in een jaar tijd; in februari waren we er ook al. Weer hebben we geslapen in de Nederlandse Ambassade, dat huist in een Rem Koolhaas uit 2003. Waarom op deze bijzondere lokatie? Omdat Luuk's oom Wil de facility manager is.

Nieuw voor ons in Oost was Frannz Club, een 'broeinest' in die KulturBrauerei aan de Schönhauser Allee 36. Toen we in de lounge zaten kwam er een jongen naar ons toe die vroeg of we zijn concertkaartjes wilden hebben want z'n vriendin was ziek geworden, het was een kwartier geleden begonnen. Zo maakten wij kennis met Colbie Caillat in haar mini-jurk en zondagochtend-net-uit-bed-en-er-zo-weer-in-muziek. Concert was 'rookvrij': er werd op verzoek der Künstler niet gerookt.

Opmerkelijk vonden wij de mengelmoes van ex-studenten, 'allochtonen', filosofen (denken wij), mensen met kinderen en kunstenaars die in Prenzlauerberg rondlopen. Het heet dan ook niet voor niets het 'creatieve broeinest'. Een beetje flowerpowergevoel met biologische ökosfeer roept het op, heerlijk. In winkeltjes hangen tweedehands jassen naast topmerken (Puma, Schiesser), de Bio Company (adjieu Albert Heijn) lust voor het oog en verkoopt naast 'kernlose Sultaninen' echt alles wat je wilt en Waitrose in Engeland kan aan de verpakkingen nog een puntje zuigen. KaDeWe, Berggruen Museum (50 Picasso's), Lebensmittel ins Mitte, Titus Berlin (merken ZooYork, Just a Fucking T-shirt, 8mm-bar, de koerier als moderne herault gekleed, Mani Cani, teveel om op te noemen we moeten wéér.

Lifehacking

Lifehacking is ‘… een mix tussen timemangement, kennismanagement en persoonlijke ontwikkeling, met een vleugje web 2.0 en een vleugje MacGyver. Het gaat er over hoe je informatie opspoort, organiseert, filtert en deelt, overzicht houdt en voorkomt dat je gaat leiden aan informatiestress. Lifehacking gaat over meer doen in minder tijd met minder stress, zodat je slim kunt bewegen in de informatie- en netwerksamenleving …’ Las ik een maandje terug in Tijdschrift voor marketing.

Toen ik dat las ging mijn hart een klein beetje sneller kloppen. Ik vind gewoon alles leuk wat een beetje informatie-achtig is met een behapbaar nerd-gehalte, iets met leren doet en een beetje gek is. Dit heeft al die elementen in zich! Dus ik maakte hierover een mooie posting op mijn gloednieuwe blog. En raakte de posting en de blog kwijt in cyberspace … Ik heb namelijk meerdere blog-pogingen ondernomen (misschien iets voor een volgende keer: de geschiedenis van de fascinatie voor weblogs van mijke). Mijn poging om m’n virtuele leven te ordenen was dus symbolisch mislukt.

Maar de fascinatie bleef dus ik type het nu gewoon overnieuw, leuk voor m'n college Kennismanagement morgen. Er is ook een boek over dit vage maar prikkelende onderwerp. En er zijn mensen die dit tot hun core business rekenen, Sanne Roemens en Martijn Aslander en je kunt ze zo ‘openen’ op internet en ik vind ze heel modern. Niet veel mensen laten ict toe in hun leven maar ik vind het stiekum soms wel fijn. Misschien komt dat omdat ik altijd op it-afdelingen zat of mensen kende die de taal spraken of omdat verder niemand het snapt. Ik heb nu zelfs een account bij del.isio.us en de wachtwoorden schrijf ik allemaal in een boekje, ouderwets. Ik doe er nog niet zoveel mee, maar ik doe wel mee. Iedere keer een klein stapje.

Bronnenlijst

Ben de laatste VWO-scholier geweest, samen met Ellen, die z'n hele boekenlijst (Ne-En-Fr-Du) echt helemaal gelezen heeft. Na 't behalen van 't diploma een vakantie lang boeketreeks gelezen. Toen een hele tijd niets. Tot studievriend Remko een bibliotheekabonnement bleek te hebben. Er daagde iets. Sindsdien is lezen niet meer weggeweest. Uit (anologe) dagboeknotities titels gefilterd van boeken die ik las. Ben tot ruim 3,5 jaar teruggegaan. Toen vond ik het even welletjes. Misschien later meer. Kom uit op de volgende bibliografie of 'bronnenlijst' voor mijn bestaan, naast natuurlijk ook veel andersoortige bronnen:

Oorlog en Vrede - Tolstoy (juni-okt 07)
Gelijk oversteken - Roald Dahl (mei 07)
Aan de over van de Piedra huilde ik - Paolo Coelho (mei 07)
De alchemist - Paolo Coelho (mei 07)
De Long Tail - Chris Anderson (jan 07)
Special Topics in Calamity Physics - Marisha Pessl (jan 07)
Weduwnaar - Kluun (mei 07)
Komt een vrouw bij de dokter - Kluun (mei 07)
Het tuinhuis - Hella Haasse (april 07)
Het zijn net mensen - Joris Luyendijk (feb 07)

De leuning beweest - Goos Geursen (nov 06)
The Clue Train Manifesto – Levine, Locke, Searls, Weinberger (okt 06)
Time Traveler’s Wife – Audrey Niffenegger (okt 06)
Tussen twee paleizen – Nagieb Mahfoez (okt 06)
Ferdinant Huyck – Jaccob van Lennep (april 06)
Meneer Abrahim en de bloemen van de Koran – Eric-Emmanuel Schmitt (mei 06)
De ontsnapping – Heleen van Rooyen (sept 06)
The Great Catsby – F Scott Fitzgerald (aug 06)
Sonny Boy – Annejet van Zuyl (aug 06)
Lolita – Vladimir Nabokov (aug 06)
Generatie Einstein – Jeroen Boschma, Inez Groen (juli 06)
Chantal – Hans Moll (juni 06)
Het leven is verschrikkuluk – Raoul de Jong (juni 06)
Onder professoren – W. F. Hermans (juni 06)
Kaas – Willem van Elsschot (aug 05)
Woede – Salman Rushdi (juli 05)
Zorro – Isabelle Allende (juli 05)
Bidden wij voor Owen Meany – John Irving (juli 05)
De zaak Toetanchamon – Christian Jacq (juli 05)
Chanel biografie - Axel Madsen (juni 05)
Zomerhitte – Jan Wolkers (maart 05)
Schokgolven – Jonathan Franzen (maart 05)
Godin van de jacht – Heleen van Rooyen (feb 05)
Brick Lane – Monica Ali (jan 05)
Wondows on the world – Frederic Beigbeder (dec 04)
Door Ierland met een koelkast – Tony Hawk (dec 04)
Slow – Honoré (dec 04)
De avonden – Gerard Reve (nov 04)
In de Knoei – Herman Brusselmans (sept 04)
M’n liefje m’n duifje – Roald Dahl (sept 04)
Anna Karenina – Tolstoy (juli 04)
Animal Farm – George Orwell (juni 04)
Allerzielen – Cees Nooteboom (juni 04)
Da Vinci Code – Dan Brown (juni 04)
De gelukkige huisvrouw – Heleen van Rooyen (april 04)
Life of Pi – Yann Martel (april 04)
Abcdaire de Paris – Adriaan van Dis (april 04)
Spitzen – Thomas Roozeboom (maart 04)
The fall of advertising and the rise of PR – Al & Laura Ries (maart 04)

Da's van maart 2004 tot november 2007 3 jaar en 8 maanden, ofwel 44 maanden, 48 titels, dus een boek per maand. We kunnen dus spreken van een 'hobby'. Of een vlucht. Dat verheven gedoe over boeken lezen, het is gewoon escapisme, net als gamen.

Dancing Daddies

Luuk heeft Hans geïnterviewd voor het boek 'Keeping up the good life' van de 'community' Dancing Daddies. Ik begrijp het als ik iets te hard ga en niet iedereen deze zin direct begrijpt. Een community is een groepje mensen dat socialiseert of netwerkt rondom een bepaald thema. In dit geval is dat thema het vaderschap in combinatie met een baan met inhoud. Er zullen vast veel meer community's zijn met dit thema, maar deze heet dus Dancing Daddies. En de ondertitel, Keeping up the good life, wil zeggen dat je naast vaderschap en baan, óók nog lol wilt. En Luuk is m'n vriend en Hans is de buurman en ze zijn allebei vreselijk doelgroep.

Een club van vaders dus die drie dingen hebben of willen. Èn ze willen ervaringen uitwisselen. Omdat het zo nieuw is dat vaders zorgen (anno 2007), is er behoefte aan kennisdeling. Zo leg ik het dan maar even uit. Die vaders zijn misschien onzeker, of juist helemaal niet, maar ze willen in ieder geval van elkaar weten hoe ze blackberrieën in de zandbak. Of zoals het in Lof stond: 'tja het is natuurlijk niet relaxed als je een belangrijk zakelijk telefoongesprek aan het voeren bent en op de achtergrond hoor je je dochter vanuit de wc roepen: papa, ik ben klaahaar!' (van een vader die het overigens heerlijk combineert). Lof zou de vrouwelijke pendant kunnen zijn van die Dancing Daddies. Over Lof een volgende keer.

En zo stond ik woensdagavond -Luuk relaxed gevaderd op z'n papadag, ik bruutgruwelijk overwerkt na een pleuresdag- te socializen / netwerken met allerlei vip's. Dus Mijke (docent communicatie) praat met Luuk (hoofdredacteur marketingtribine), praat met Allart (hoofdredacteur Adfodirect), praat met Michael (hoofdredacteur Adformatie in ruste), praat met Remko (techniek bij Agency.com), praat met Arie (pr-man, ex-Qi en verzinner van de avond, praat met enzovoort. En dan op de scooter naar huis.

November (J.C. Bloem)

Deze dag vraagt om een gedicht, laat het tot je komen ...

NOVEMBER
Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is alengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan de tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd.

Bron: J.C. Bloem, bundel Het verlangen 1921

Bron: geertfotografeert.nl

De gelukkige klas

Van de bibliotheek krijg je momentel gratis het boekje 'De gelukkige klas' van Theo Thijssen en ik ben er meteen in begonnen (want ik zat in een zwart gat na Oorlog & Vrede zie eerdere posting op deze blog). De bedoeling van de bibliotheek hiermee (het gratis weggeven van boeken) is dat mensen die weinig lezen méér gaan lezen en dat mensen die bijna nooit lezen een keer gaan lezen en dat mensen die veel lezen nòg meer gaan lezen en dat mensen die te veel lezen zichzelf over de kop lezen. Verder is het de bedoeling dat mensen met elkaar gaan praten over het boekje omdat ze het allemaal tegelijk lezen.

Nou dat is een mooi streven. Dus ik typ zoekterm 'De gelukkige klas' in in Google. Want ze hebben natuurlijk bij deze hele onderneming een communicatiedeskundige betrokken die ze helpt met de communicatie rondom dit project. Het is namelijk een landelijke toestand. Mooi niet, de zoekmachinemarketing is niet optimaal zullen we maar zeggen, want ik kom niet bij een allesomvattende 'Welkom-bij-De-Gelukkige-Klas-Community' (de 'GKC') die ik verwacht had. Er is wel een winderig maar verlaten virtueel Literatuurplein. En de site van de CPNB, wat staat voor Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek, je weet wel van de kinderboekenweek enzo. Dus heb ik daar mijn reactie alvast maar neergezet, met een dt-foutje!

Even wat harde data over het boek De gelukkige klas. Geschreven in 1923, dus kinderen schrijven hun sommen op een lei en de taal waarin het boek geschreven is, is lekker oudhollands. Ik vind het verhaal een grote metafoor voor het hedendaags onderwijs. Ik herken althans alles. De ludieke invoering van het 'klasseregister' en het 'circulatieboek' zijn te vertalen naar hedendaagse rapportagedriften en accreditaties. De mensen die er rondlopen zijn stereotypen uit de babyboomgenereatie en werkzaam in het onderwijs (sorry lieve collega's ik bedoel niemand in 't bijzonder). Maar ook voor mijn pas behaalde pedagogische en didactische skills (zie toekomstige posting?) een feestje van herkenning. Maar ik heb het nog niet uit dus ik praat nog een beetje voor m'n beurt. Wie lezen er trouwens nog meer?

Beperkt houdbaar

De documentaire Beperkt Houdbaar, van Sunny Bergman, heb ik een paar weken geleden eindelijk bekeken. Iederééen heeft er natuurlijk veel over gehoord, via YouTube kun je allerlei smeuige fragmenten zien, kortom deze hele beweging kan je bijna niet ontgaan zijn, maar echt kijken en ondergaan is toch weer een totaal andere ervaring, kan ik je vertellen.

Van het jaartje psychologie dat ik ooit eens gedaan heb, heb ik overgehouden dat een documentaire op een bepaalde manier ‘binnen’ kan komen. Alsof je een sneetje in je hoofd maakt en daar zout in strooit. Er gebeurt dan iets met je, je verandert. In de communicatie kunnen voorlichting en propaganda in de buurt komen; heel vrijblijvend, luchtig, informatief maar ook heel indringend, overtuigend, persuasief. Dat laatste doet Sunny.

Wil je een beetje meediscussieren dezer dagen, dan vind ik dat je die documentaire gewoon gezien moet hebben om zelf een oordeel te vormen over het fenomeen schoonheid, misleidende reclame en neo-vrouwenbesnijdenis in de VS. Zelf ben ik nu dus ‘beinvloed’ door Sunny en heb ook het vervolg bekeken en ik ben al twee keer op de site van Beperkt Houdbaar geweest, waar ik steun betuig en meedeed aan psychologisch onderzoek (hoe mooi vind je jezelf). Het is vreselijk makkelijk via de VPRO. Dus kijk wat het met je doet.

Kumite (karate)

Gisteravond hebben we geëvalueerd hoe de kampioenschappen zijn verlopen. Op donderdagavond doe ik aan karate. Afgelopen zondag heb ik 'kumite' gedaan. Kumite is een gevecht, met bescherming, gedurende twee minuten. Het was de eerste keer dat ik het deed, vorig jaar was ik nog blauwe band en dan mag je geen kumite doen. Sinds april ben ik groen. Toen Ben (onze Sensei = trainer) vroeg wie er allemaal kumite wilden doen, heb ik vaag staan knikken en wie A zegt moet ook voor B gaan.

Bij de evaluatie ging er lekker een blik roddels en kritiek open. Over onze trots op onze Bushido Dojo (onze club in Amsterdam-Oost), over de scheidsrechters en partijdigheid en natuurlijk ook over de Shihan (de baas van onze club in Nederland). De Japanse organisatiestructuur, -cultuur en managementstijl zijn dankbare voorbeelden als lesmateriaal. Heel uniek, specifiek en traditioneel. Voor ons directe, nuchtere, 'sociaal vaardige' Hollanders is dat soms even schikken.

Nu hebben we gelukkig ook een virtuele club, dus een Genwakai Hyve. Genwakai is de naam van de stijl van karate die we beoefenen. Er zijn namelijk verschillende stijlen karate. Ik heb nog nooit een andere stijl gedaan, dus ik kan moeilijk uitleggen waarin het verschil zit. 'k Heb overigens verloren met de kumite-wedstrijd, van René, die later kampioen werd. Wat ik me er nog van herinner is dat ik zei dat ik het leuk vond en dat was toen iemand direct na afloop van het gevecht vroeg hoe ik het had gevonden. Dan zal het wel waar zijn.

Picnic

Het Crossmedia-event Picnic in Amsterdam is al weer even geleden, maar ik heb net de evaluatie ingevuld en vandaar dat het even weer actueel is voor mij. 25 september ben ik met een aantal studenten van de opleiding communicatie van de haagse hogeschool, waar ik lesgeef, naar Picnic Academy geweest, wat weer speciaal voor de doelgroep van studenten is. Op het Westergasfabriek-terrein werd voor de tweede keer deze toestand opgebouwd. Vorig jaar wilde ik eigenlijk al gaan, maar toen lukte het niet en dus had ik mijn zinnen gezet op dit jaar.

We zagen leuke dingen: Frank Boyd van de BBC over de identiteitscrisis waarin het medium televisie verkeert; Dennis Crowley uit New York liet ons zien welke games hij zelf allemaal met zijn vrienden doen in Manhattan, zoals Pacmanhattan, waarbij virtueel en echt door elkaar heen lopen; en Dan Hon die ons een echt crossmediaal voorbeeld liet zien van Radio 1 (Engeland) waarbij een popconcert, een spel, internet en guerilla werden ingezet en gaandeweg hebben geleid tot een enorme publiciteit en imago-boost van de zender. Dit laatste dus niet vantevoren allemaal tot in de puntjes uitgwerkt, maar met een idee en door doen uitgegroeid tot iets waarbij de ‘uren’ niet alleen werden gedraaid gemaakt door betaalde mensen van bureaus of opdrachtgever, maar juist ook door de ‘burgah’ de mensen zelf dus.

Ik vond het allemaal behoorlijk interessant, maar om even terug te komen op die evaluatie, ik had behoorlijk wat 'feedback': de registration van het evenement was vreselijk, de website vind ik onduidelijk, de publiciteit is zoo goed, dat het in het echt tegenvalt, doordat je hele beperkte toegang hebt kun je alleen maar kijken waar je in mag en geniet je ter plaatste niet echt mee van alle moois waarover ze opgeven, de presentaties waren erg klassiek, frontaal (zitten en luisteren) en er werd weinig gedaan met het feit dat er allerlei studenten in de zaal zaten van allerlei hogescholen in Nederland met allerlei verschillende studierichtingen. Dat had mij namelijk leuk geleken en dit alles heb ik dus in de evaluatie gezet.

Nietemin gaan we volgend jaar weer, wat mij betreft. Het is gewoon erg leuk, leuk om ergens heen te gaan met studenten en inspirerend. Ook de jongens van Generation Next waren er. Ik hoop dat onze studenten lid worden, het is toch wel allemaal heel leuk en snel daar in crossmedialand en het heeft de toekomst.

Tolstoy

Oorlog en Vrede uit. In juni ofzo ben ik begonnen aan iets belachelijks. Namelijk het lezen van het boek Oorlog en Vrede dus van Tolstoy. Wat ik daar belachelijk aan vind is dat het 1239 pagina’s telt en daarmee dikker is dan mijn record van De ontdekking van de hemel met 1000 pagina’s en verder dat het een boek is dat speelt in 1805 en dat het voor het eerst is uitgegeven is in 1865. Waarom dat dan weer belachelijk is, tja, het is gewoon niet zo’n voor de hand liggend boek om te lezen denk ik. Anna Karenina, van dezelfde auteur kent iedereen inmiddels wel, dankzij Oprah Winfrey. Maar goed, ik heb er dus vijf maanden ! over gedaan!

Waarom dan? Omdat ik Anna Karenina zo verschrikkelijk mooi vond, een van de mooiste boeken ooit met de scene op de ijsbaan en in het bosje in de velden als absolute literaire toppers. Ik ben nogal een lezer vandaar. En omdat het boek bij ons thuis in de kast staat. Dan pak je het eerder. En omdat ik wel hou van historische romans; ik wissel Kluun graag af met Tolstoy-achtigen. Zo las ik eerder Ferdinant Huyck van Jacob van Lennep, ook zoiets. Maar dat blijft mij dus eeuwig bij en dat kan ik niet zeggen van alles wat er hedendaags verschijnt. Die onderdompeling in andere tijden vind ik heel bijzonder.

Wat is mooi aan Oorlog en Vrede? Het mooiste vind ik de beschrijvingen van verbale en nonverbale communicatie. De manier waarop iemand binnenkomt, kijkt, iets zegt en wat dat zou kunnen impliceren, dat doet hij echt ongeevenaard. De veldslagen zijn af en toe bijna niet om door te komen. Maar ik weet nu wel alles van oorlogsstrategie. Wat ik daar aan heb, ik heb geen idee. Hoewel je een metafoor voor strategie ook kunt gebruiken in je lessen over communicatiestrategie natuurlijk. Echt genoten heb ik van de familiedrama’s onder de edelen in Rusland. Ik snap nu echt hoe het was toen daar, ik weet hoe de brand in Moskou van 1812 is ontstaan, ik heb in een kamer gestaan met Napoleon, bij wijze van.

Omdat ik nog uren door zou kunnen gaan zo, zoek ik nu de andere drie Nederlanders die op dit moment het boek net uit hebben. Mag ook Engelstalig natuurlijk.

Warhol

In de herstvakantie (love onderwijs) Warhol-tentoonstelling bezocht in Stedelijk Museum in Amsterdam samen met Luuk. Dat rare gebouw alleen al is een ervaring, maar ik was al eerder in het stedelijk geweest op die lokatie. Het is een oud gebouw van de PTT en het ruikt er dus naar jeugd, zwembad en school.

Als je schilderijen verwacht dan valt het misschien tegen, want die hangen er niet zo veel. Wel hele mooie Mick Jagger a la Merilyn Monroe. Verder vonden wij de polaroids die hij gemaakt heeft van alle mensen met wie hij omging heel leuk. Van sommige mensen weet je het, van andere niet zoals Grace Jones, Mick dus en Liza Minelli. Oude films verder maar het leuks van al zijn de dingen die hij voor tv gemaakt heeft: hij wilde een eigen kanaal beginnen en heeft veel matieraal gemaakt daarvoor maar ook veel uitzendingen voor MTV. Het is een heerlijk warm bad in de jaren tachtig met modeshows en intieme interviews. Vandaag noemen we hem ‘multimediaal’; hij was als kunstenaar van alle markten thuis.

Club 11 tot slot voor een broodje, moesten we buitenom via een hele vage graffiti-gang (wel heel mooi allemaal) en toen stonden we weer in de lift met de gouden zaag-winnaars (Jonge Honden) van 2006 Stef Jongenelen en Yona Hummels, daar attendeert Luuk mij dan op als we eruit komen. Mochten zij ‘de hoofdredacteur van de marketingtribune’ herkennen, dan denken ze nu ook dat hij een nufje aan z’n arm heeft hangen die uitkraamt dat ze het maar een vage boel vindt … Luuk heeft hun nieuwe concept voor Hi geprobeerd af te luisteren wat deels is gelukt geloof ik.