Ik dacht dat het afgelopen nacht volle maan was, maar hij is alweer aan het afnemen. De 26e was ie kennelijk vol, zie het actuele
maanoverzicht. Hij was vannacht dus voor 94% te zien. Op mijn blote oog zonder bril is dat vol. Voor zoon Hein (4) was hij ook vol. De aanleiding van deze hele gedachte is dat iedereen vannacht van de leg was...
Uiterst Zen ging ik slapen: ruim drie kwartier yoga, daarna een half uur bodyscanmeditatie, een mengsel van twee soorten hoestdrank (droge prikkelhoest enerzijds en vastzittend taai slijm anderzijds, tegen een rare zomerverkoudheid;
redier than that kun je niet zijn voor een goede nachtrust. We schrijven 22.30 uur gisteravond. Ik viel in slaap en de hel brak los. Ineens had dochter Noëlle (7) een mug in de klamboe, Hein een bromvlieg onder zijn bed en man Luuk (41) moest nog terugkomen van een eten in Utrecht. Tot een uur of één hebben we alles geprobeerd, toen sloegen de stoppen door. Mijn anders zo geduldige, liefkozende en zorgzame ik had het schuim bijna op de lippen staan en riep dingen als:
wegwezen en:
laat me met rust.
Hein's verhaal over de zon kwam toen alles weer was bijgelegd:
"Kijk mam, daar is de maan" (en verrek, onder het gordijn door zag ik hem, voor iets minder dan 94%)
"Weet je nog dat verhaal van die mol die de maan wou pakken?
De maan heeft twee kanten
Ergens anders is het nu dag
De maan is heel breekbaar, weet je
Het lijkt wel alsof je hem kunt pakken!
En de zon gaat bijna ontploffen!
Het is een hele hete bal met ... met lava!"
Niets was normaal vanmorgen: Noelle was uiteindelijk bij Hein in bed gekropen, ze werden naast elkaar wakker in dat kleine bedje. Luuk was na twee uur woelen naar de tuinkamer uitgeweken. En ik ... ach, ik had weer een mooi verhaal.
