Voetbalplaatjes

Onder de titel Corrupt met een missie schreef vriend L onderstaand als hoofdredactioneel. Hoezo werk en privé gescheiden houden? Juist niet!

'Feyenoord-fan ben je niet voor je lol', hoorde ik Wouter Bos - verklaard legionair - onlangs zeggen en ik kan 'm niet anders dan gelijk geven. Voor mijn tienjarige buurtjongen Rick ben ik in ons beider Amsterdamse periferie de enige Feyenoorder die hij kent op loopafstand, dus als er wat te narren valt, weet hij me te vinden. Zo onderhouden we al jaren een gespeeld onderkoelde relatie.
Dezer dagen echter, is alles anders en strijden we ineens gebroederlijk voor een hoger doel. Sinds Plusmarkt een paar jaar geleden begon met het gratis weggeven van vier voetballers bij een tientje boodschappen kent de hele buurt, wat zeg ik het hele dorp in de winter nog maar één doel: alle 288 voetbalkaartjes compleet krijgen. Wie voor zo'n 1000 euro (!) boodschappen doet, maakt een redelijke kans, maar dan moet er nog wel effectief worden geruild. Want geloof het of niet, maar een speler als Stijn Schaars van AZ doet zijn naam dus echt eer aan. Die kennis komt niet alleen tot mij via jongens als Rick, maar ook mijn bloedeigen dochter van vijf is inmiddels bloedfanatiek aan het bellen met alles en iedereen die ze kent met een Plusmarkt in de buurt. Grootouders, tantes, kennissen, buren van familie: iedereen spaart mee. Onder het motto 'Ik motiveer je niet, maar faciliteer je graag', besloten we dit jaar samen een verzamelmap aan te schaffen en sindsdien zijn we officieel in business. En dat hou je in mijn beurt niet lang verborgen. Ieder weekend en op woensdag is het een komen en gaan van handelaartjes die informeren of deze of gene buitengaatse oudtante niet weer een pak kaarten heeft opgestuurd. Op de koelkast hangt een briefje: 'Rick moet er nog twee, hebben wij Koen van Laak?'
De vader van Tim, economieleraar en groepsgenoot van mijn zoon op de kinderopvang, stond afgelopen weekend na een ruilsessie in mijn keuken in geuren en kleuren te vertellen hoe hij zijn verzameling compleet denkt te krijgen: 0,1 punt erbij voor alle leerlingen die 'm officieel komen omkopen met minimaal twee dichte pakjes.
'Klopt, ik ben corrupt', lichtte hij grijnzend toe. 'Maar wees eerlijk. De economie is ook corrupt en als je een VMBO'er op deze manier kunt laten ervaren hoe een economie in een economie kan ontstaan, heb je die tiende punt ook wel verdiend.'
'Zeg je er wel bij dat dít nou marketing is?', vroeg ik 'm.
'Ach, ik heb er geen pak melk extra voor gekocht', relativeerde de leraar.
'Nee, maar jouw leerlingen misschien wel, en haar oma helemaal', knikte ik richting mijn spruit.
Die hoorde niks, maar liet haar handjes liefdevol glijden over het elftal van Heracles. Het eerste dat we compleet hebben. Nog 27 te gaan.

Product-management - Recensie 3

Product-management, een praktijkboek

Emiel Schiphorst

Uitgeverij Pearson Education 2008

De inhoudsopgave van Emiel Schiphorst -bedrijfseconoom en bedrijfskundige- geeft helder aan dat de auteur een boek schrijft waarin theorie naast praktijk staat. In zwart de theorie, meteen daarna exact hetzelfde verhaal in groen, aan de hand van twee cases over ofwel een soort leesarm ofwel het bekendere Beertender van Heineken.

Om met een voorbeeld te beginnen: de omgevingsanalyse op macro, meso en micro-niveau zijn compleet uitgewerkt met een voorbeeld van hoe het moet en voor theoretische achtergronden lezen je de theorie. Deze analyses zijn heel bruikbaar voor communicatiedeskundigen. Het meer cijfermatige financiële plan later in het boek, zorgt ervoor dat de marketeer aan zijn trekken komt. Heel grondig en degelijk oogt dit alles.

Uit het boek spreekt dat de auteur de product-manager ziet als een marketeer en niet als een marketingcommunicatiedeskundige. Dacht je bij product-management aan puppies en toiletpapier, dan laat dit boek zien dat er meer dan dierenliefde nodig is voor dit beroep.

Kunstles

Lees net (Adformatie 6 p. 56) dat de Generatie Einstein helemaal niet zo briljant is als Bosma beweert. Multi-tasken (zoals een computer meerdere taken tegelijk kan uitvoeren) kunnen mensen helemaal niet. Ja, lopen en praten lukt nog wel, maar veel gekker moet je het niet maken. Dus msn-en en je huiswerk maken is gewoon veel msn-en en minder huiswerk maken. Naar de radio luisteren en leren, is gewoon niet zo heel geconcentreerd leren.

Ik was wèl enthousiast over het boek destijds. Alleen al omdat er iets gesignaleerd en gepresenteerd wordt. Kunnen we weer verder. Volgens het stukje dat ik las (dank Team<21) moet je die jongeren mediasmart benaderen: 1 kort en relevant; 2 zapfähig; 3 emotie; 4 extra laag; 5 sterke prikkel. Dat is volgens datzelfde stukje in andere woorden maar in dezelfde volgorde: eenvoud - transformatie - magie - cohesie - grenzeloos (qua medium).

Kan ik daar iets mee in mijn les? Ik experimenteer (aangemoedigd en gesteund door collega Esther dank en karataka Sam dank) met kunst. We begonnen met poëzie -Boutade van Genestet- toen muziek -Jacques Brel, Amsterdam- en afgelopen week Andy Warhol. Eerst binnenkomen, dan verder. Zo introduceer je bij een enkeling een wereldkunstenaar, haal je bij de ander herinneringen op aan de Havo (profiel maatschappij ofzo? leuk! hadden wij niet) en haal je bij een ander de hele opvoeding erbij ('daar ben ik geweest!') inclusief de trauma's van gesleep langs kerken en musea. En zoals ik al eerder schreef glijden de theorieën er daarna een stuk makkelijker en plezieriger in.

Maar het werkt! Dat zie ik bij hen. Dat merk ik aan mezelf. Dat is de reactie als ik erover vertel. Geïnspireerd door mijn moeder, waarmee ik ooit vijf uur in een kouwe kerk de Matthäuspassion uitzat (klopt dat?) maar die wel een basis legde voor wat er nu uitkomt. Zouden ze na de voorjaarsvakantie Nulla in mundo pax sincera trekken?

Handschoen

De handschoenen die ik nu heb en die het warmst zijn heb ik gekocht op Koninginnedag, of eigenlijk de nacht ervoor, toen er nog vrijmarkt mocht zijn in Amsterdam en ik van De Blaffende Vis naar huis moest op de fiets en het heel koud was en ze kostten vijftig cent geloof ik.

Huismerkenfeest

Niet al mijn lezers zijn even bekend met merkenterminologie; een huismerk is een merk zoals het AH-huismerk, Plus en Best-bier van Dirk. Een merk van het huis. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het zogeheten A-merk, wat een premium-merk is, een top-merk, van het beste, zoals Unox, Dreft en ob.

Het eerste huismerkenfeest vond plaats in september 1994, aan de Oranje Nassaulaan in Amsterdam-Zuid, bij L thuis. Het tweede vlak daarna, bij H op de Haarlemmerstraat, ook Zuid. Het laatste in 1998, aan de Linnaeusparkweg in Amsterdam Watergraafsmeer.

Op deze A1-lokaties, zoals dat heet in Nielsen-taal, werd door ranzige kleermakerszit-studenten gestreden om het vaagste huismerk bier, wijn, zoutje of leverworst. De huismerkenfeestbezoekers zijn inmiddels account director, projectmanager, casemanager, media buyer, docent of hoofdredacteur geworden. Dûh.

Valentijn

Snoeiharde deadline voor dit zeer tijdelijk Google-logo. Google doet natuurlijk wel vaker van dit soort grappen. Google is daarom een mooi voorbeeld van een organisatie waar de 'fun-factor' een plekje heeft. Want dit is natuurlijk geen keiharde business maar juist superzachte. Knuffel-business eigenlijk. Gewoon voor de lol een beetje lief zijn naar je klant.

Zouden meer organisaties mogen doen. Vriend heeft niet zoveel met Valentijn. Ik daardoor ook niet. Of juist wel. Kan vanaf hier wel iedereen die m'n blog leest bedanken. Da's wel het minste. Dank dus!

Dat fun-gedoe probeer ik ook uit te leggen aan studenten. Dat er organisaties zijn die daar aandacht aan besteden. Van de Pleon-band tot de Interpolis-stoelen en de Nike-atletiekbaan. In de komende les ga ik weer een plaatje draaien (Jacques Brel), een gedicht voorlezen (Boutade) of een kunstwerk (Marcus Aurelius) laten zien. Het levert een leukere les op, je leert studenten beter kennen en zij jou en je kunt er met gemak allerlei taaie en droge lesstof aan ophangen.

Dat geblog levert natuurlijk ook niet echt wat op. Maar je kunt er wel je creativiteit in kwijt. Het is voor mij een fun-factor. Het slaat eigenlijk nergens op en toch doe je het. Happy Valentine.

Hotel Babylon

De uses and gratifications theory is een van de theoriën over hoe massamedia werken. Niet zo bekend als de injectienaaldtheorie -die is vaste kost voor havo en mbo als ik de studenten een beetje ken- en ook van een iets latere datum. Uses and gratifications gaat ervan uit dat wij, het publiek, mediaconsumenten, de media gebruiken voor een zekere beloning die het kijken, luisteren, lezen ons geeft.

De serie Hotel Babylon (met eigen wiki!) is het meest steady onderdeel van mijn huidige tv-consumptie. Mijn gewenste televisie-inname is vele malen groter, daarom staat de dvd-speler ook vol met leuke films en interessante documentaires. Maar de dinsdagavond, vanaf half 9, op Net 5, is voor een uurtje van mij. Welke beloning geeft dit programma mij, vraag ik me half beroepsgedeformeerd af?

Wel, volgens de theorie zijn er vier typen beloningen: escapism, personal relationships, personal identity en surveillanche. Ik scoor op allevier. Escapisme met een hoofdletter. Werken, kinderen naar bed, even niks. De personal relationships die ik heb met de hoofdfiguren zijn er ook. Vooral het accent van Tamzin, de bazin van het hotel is smullen, hoe zij de vergadering voorzit... nasty. Dan identificatie. Ach, ik heb een blauwe maandag in een vijfsterrenhotel gewerkt, dat schept vast een band. Tot slot: surveillance: hoe is de jet set van Londen, nowish?

Nog een dan: omdat Hotel Babylon zo mooi gemaakt is. Volgende keer: Green Wing.

Gothic pannekoek

Waar de Dalemse dijk eindigt en waar je linksaf het pad af kunt naar beneden, richting de Dalemse Poort (even buiten Gorinchem) kun je mooi wandelen. Vroeger deden wij dat meer dan nu. Je hebt er het landschap van hollandse rivier (Merwede), stadje met stadsmuur, slot Loevestein op de achtergrond en een molen. Met een flauw zonnetje in het voorjaar alles wat een mens te willen heeft op een vrijdagnamiddag.

Dacht je. Want Gorinchem heeft zoveel meer te bieden. 's Nachts komt er namelijk van alles en nog wat uit de krochten van deze stad en niet alleen uit het plaatsje zelf, ook uit de weide omtrek trekt het een afspiegeling van zo ongeveer alle jongeren- en ex-jongerenculturen denkbaar. Zo ook een hele interessante specifieke gothics-scene. Altijd intrigerend vind ik ze. Zette vriend L niet ook ooit een lijntje onder zijn oog?

Als een geschenk kregen wij het volgende tafereel aangeboden die middag. Daar, op dat punt aan de dijk, was een groepje neergestreken. In lange zwarte jassen en klaar voor het weekend in vol zwartornaat hadden zij tegen 't hollands landschap hun kampje opgeslagen. Tientallen meters voor we langsliepen roken wij de geur al. Het moet in het jaar 2000 zijn geweest; op een kleinste formaat buta-gasstelletje zat de beste jongen pannekoekjes te bakken, in de buitenlucht, molentje, rietkraag, voor zijn spookvrienden.

Wie durft... de afdeling communicatie op te heffen? - Recensie 2

Wie durft... de afdeling communicatie op te heffen?
Birgitta van Loon
Uitgeverij Prentice Hall 2008
Euro 24,95

Communicatie is uit, verbinden is in. Een èchte dialoog. Daar draait het in de toekomst om.

Birgitta maakte eerder faam als auteur van Communiceren vanuit je buik uit 2002, als mede-oprichter van bureau In'tent en met dit nieuwe boek gaat ze in op de vele reacties die ze daar op kreeg. De gedurfde titel gooit de knuppel natuurlijk in het hoenderhok, want dat kàn natuurlijk helemaal niet. Zou je zeggen. Het pleidooi illustreert ze met oude filosofen, fotografie, metaforen en interviews met hedendaagse kunstenaars en communicatieprofessionals met een staat van dienst. Organisationele communicatie en interpersoonlijke communicatie zijn veel te ver uit elkaar komen te liggen, stelt Van Loon. Het communicatievak is nog niet zo oud en heeft zich met name ontwikkeld op cognitief en intellectueel niveau. Daarbij zijn we uit het oog verloren dat communicatie meer is dan ratio alleen en dat we een rijkdom laten liggen die voortkomt uit intuïtie, de buik. Willen we mee in de creatieve kennismaatschappij, dan moeten we kleur bekennen. Blijven we de afdeling die plannetjes maakt en uitvoert of gaan we ook ècht communiceren? Communiceren in de grote zin van het woord. Authentiek, creatief en innovatief, met hart, hoofd en ziel. Echt even helemáál lezen, dit boek, het kan voor het slapengaan.

(207 woorden, het gaat steeds beter -200 woorden max)

Het merk mens - Recensie 1

Het merk mens
Consumenten grijpen de macht
De kijk van Fons van Dyck
Samenwerking tussen Beltische Lannoo Campus en Nederlandse Scriptum uitgeverij 2007 Euro 24,95


Auteur Fons uit '59 -hoofd van brand strategy en positioneringsbureau Think.BBDO in Brussel- beschrijft in Het merk mens de veelbesproken verschuiving waarbij de consument de 'macht' overneemt van de producent. Door onder andere individualisering verandert de hedendaagse mens in een zorgvuldig 'geladen' merk. De politieke en sociale wetenschapper raast langs bekendere thema's van technologische veranderingen en over de angstcultuur die overgaat in herwonnen vertrouwen en we maken kennis met het belgische equivalent van de generatie einstein, die ook zo lekker optimistisch en okee is en waar Fons ook nog een Amerikaanse vergelijking naast weet te leggen. Maar hij introduceert ook nieuwe termen zoals het Karma Kapitalisme (dat krijg je als je naar Deepak Chopra en Prahalad gaan luisteren in plaats van naar Amerikanen) en beschrijft hoe we in de nieuwe tijd holistisch aankijken tegen het leven, merken, de maatschappij en de economie, kortom het 'post-Enron tijdperk waarin we leven voor de lol en de eer in plaats van alleen voor geld.

Het boek is met zorg samengesteld, dat zie je aan alles als je het boek in je handen houdt. Een hartelijk welkom aan deze Belg in Nederland.

(213 woorden -max is 200- nog steeds te breedsprakig)

Patrick Watson

Patrick Watson kwam ik tegen op mijn nieuwe Ipod Nano -kerstcadeau van vriend L- -als opvolger van eerdere iPod Shuffle. Herhaalaankoop hoor ik daar een marketeer roepen, ja en nee; de kleine Shuffle was een krijgertje -de hoofdredacteur krijgt soms wat- en inderdaad een succes; bij mij. Op de Shuffle zie je alleen niks, hij speelt af: geluid. De Nano brengt ook beeld: vakantiefoto's maar ook namen van artiesten en titels van nummers.

Patrick Watson zei me niets, al was de band ook op Lowlands. Kennelijk was ik in een dolle bui, want probeerde iets nieuws en zo kwam Patrick Watson in mijn leven. Voor een idee van hun muziek -want het is een man met een band- klik straks -na het lezen!- op Lucious Life, dan ga je naar YouTube en krijg je een indruk.

De drie nummers die ik had waren Lucious Life, Giver en Close to Paradise en inmiddels heb ik de hele cd. Canadese pianist met hoge stem maakt een soort sprookjesachtige circusmuziek, gelardeerd met allerlei klassieke klanken en fransige accordeon, met licht-hysterische uithalen die druipen van drama maar al met al toch liefjes. Deze laatste zin heb ik wel een beetje gestyleerd moet ik toegeven maar toen ik zo lekker zat te luisteren in tram 17 in Den Haag toen zat ik dit stukje al in m'n hoofd te typen.