Onder de titel Corrupt met een missie schreef vriend L onderstaand als hoofdredactioneel. Hoezo werk en privé gescheiden houden? Juist niet!
'Feyenoord-fan ben je niet voor je lol', hoorde ik Wouter Bos - verklaard legionair - onlangs zeggen en ik kan 'm niet anders dan gelijk geven. Voor mijn tienjarige buurtjongen Rick ben ik in ons beider Amsterdamse periferie de enige Feyenoorder die hij kent op loopafstand, dus als er wat te narren valt, weet hij me te vinden. Zo onderhouden we al jaren een gespeeld onderkoelde relatie.
Dezer dagen echter, is alles anders en strijden we ineens gebroederlijk voor een hoger doel. Sinds Plusmarkt een paar jaar geleden begon met het gratis weggeven van vier voetballers bij een tientje boodschappen kent de hele buurt, wat zeg ik het hele dorp in de winter nog maar één doel: alle 288 voetbalkaartjes compleet krijgen. Wie voor zo'n 1000 euro (!) boodschappen doet, maakt een redelijke kans, maar dan moet er nog wel effectief worden geruild. Want geloof het of niet, maar een speler als Stijn Schaars van AZ doet zijn naam dus echt eer aan. Die kennis komt niet alleen tot mij via jongens als Rick, maar ook mijn bloedeigen dochter van vijf is inmiddels bloedfanatiek aan het bellen met alles en iedereen die ze kent met een Plusmarkt in de buurt. Grootouders, tantes, kennissen, buren van familie: iedereen spaart mee. Onder het motto 'Ik motiveer je niet, maar faciliteer je graag', besloten we dit jaar samen een verzamelmap aan te schaffen en sindsdien zijn we officieel in business. En dat hou je in mijn beurt niet lang verborgen. Ieder weekend en op woensdag is het een komen en gaan van handelaartjes die informeren of deze of gene buitengaatse oudtante niet weer een pak kaarten heeft opgestuurd. Op de koelkast hangt een briefje: 'Rick moet er nog twee, hebben wij Koen van Laak?'
De vader van Tim, economieleraar en groepsgenoot van mijn zoon op de kinderopvang, stond afgelopen weekend na een ruilsessie in mijn keuken in geuren en kleuren te vertellen hoe hij zijn verzameling compleet denkt te krijgen: 0,1 punt erbij voor alle leerlingen die 'm officieel komen omkopen met minimaal twee dichte pakjes.
'Klopt, ik ben corrupt', lichtte hij grijnzend toe. 'Maar wees eerlijk. De economie is ook corrupt en als je een VMBO'er op deze manier kunt laten ervaren hoe een economie in een economie kan ontstaan, heb je die tiende punt ook wel verdiend.'
'Zeg je er wel bij dat dít nou marketing is?', vroeg ik 'm.
'Ach, ik heb er geen pak melk extra voor gekocht', relativeerde de leraar.
'Nee, maar jouw leerlingen misschien wel, en haar oma helemaal', knikte ik richting mijn spruit.
Die hoorde niks, maar liet haar handjes liefdevol glijden over het elftal van Heracles. Het eerste dat we compleet hebben. Nog 27 te gaan.
'Feyenoord-fan ben je niet voor je lol', hoorde ik Wouter Bos - verklaard legionair - onlangs zeggen en ik kan 'm niet anders dan gelijk geven. Voor mijn tienjarige buurtjongen Rick ben ik in ons beider Amsterdamse periferie de enige Feyenoorder die hij kent op loopafstand, dus als er wat te narren valt, weet hij me te vinden. Zo onderhouden we al jaren een gespeeld onderkoelde relatie.
Dezer dagen echter, is alles anders en strijden we ineens gebroederlijk voor een hoger doel. Sinds Plusmarkt een paar jaar geleden begon met het gratis weggeven van vier voetballers bij een tientje boodschappen kent de hele buurt, wat zeg ik het hele dorp in de winter nog maar één doel: alle 288 voetbalkaartjes compleet krijgen. Wie voor zo'n 1000 euro (!) boodschappen doet, maakt een redelijke kans, maar dan moet er nog wel effectief worden geruild. Want geloof het of niet, maar een speler als Stijn Schaars van AZ doet zijn naam dus echt eer aan. Die kennis komt niet alleen tot mij via jongens als Rick, maar ook mijn bloedeigen dochter van vijf is inmiddels bloedfanatiek aan het bellen met alles en iedereen die ze kent met een Plusmarkt in de buurt. Grootouders, tantes, kennissen, buren van familie: iedereen spaart mee. Onder het motto 'Ik motiveer je niet, maar faciliteer je graag', besloten we dit jaar samen een verzamelmap aan te schaffen en sindsdien zijn we officieel in business. En dat hou je in mijn beurt niet lang verborgen. Ieder weekend en op woensdag is het een komen en gaan van handelaartjes die informeren of deze of gene buitengaatse oudtante niet weer een pak kaarten heeft opgestuurd. Op de koelkast hangt een briefje: 'Rick moet er nog twee, hebben wij Koen van Laak?'
De vader van Tim, economieleraar en groepsgenoot van mijn zoon op de kinderopvang, stond afgelopen weekend na een ruilsessie in mijn keuken in geuren en kleuren te vertellen hoe hij zijn verzameling compleet denkt te krijgen: 0,1 punt erbij voor alle leerlingen die 'm officieel komen omkopen met minimaal twee dichte pakjes.
'Klopt, ik ben corrupt', lichtte hij grijnzend toe. 'Maar wees eerlijk. De economie is ook corrupt en als je een VMBO'er op deze manier kunt laten ervaren hoe een economie in een economie kan ontstaan, heb je die tiende punt ook wel verdiend.'
'Zeg je er wel bij dat dít nou marketing is?', vroeg ik 'm.
'Ach, ik heb er geen pak melk extra voor gekocht', relativeerde de leraar.
'Nee, maar jouw leerlingen misschien wel, en haar oma helemaal', knikte ik richting mijn spruit.
Die hoorde niks, maar liet haar handjes liefdevol glijden over het elftal van Heracles. Het eerste dat we compleet hebben. Nog 27 te gaan.
1 opmerking:
GEWELDIG STUK OVER DIE PLAATJES
Fr
Een reactie posten