Patrick Watson kwam ik tegen op mijn nieuwe Ipod Nano -kerstcadeau van vriend L- -als opvolger van eerdere iPod Shuffle. Herhaalaankoop hoor ik daar een marketeer roepen, ja en nee; de kleine Shuffle was een krijgertje -de hoofdredacteur krijgt soms wat- en inderdaad een succes; bij mij. Op de Shuffle zie je alleen niks, hij speelt af: geluid. De Nano brengt ook beeld: vakantiefoto's maar ook namen van artiesten en titels van nummers.
Patrick Watson zei me niets, al was de band ook op Lowlands. Kennelijk was ik in een dolle bui, want probeerde iets nieuws en zo kwam Patrick Watson in mijn leven. Voor een idee van hun muziek -want het is een man met een band- klik straks -na het lezen!- op Lucious Life, dan ga je naar YouTube en krijg je een indruk.
De drie nummers die ik had waren Lucious Life, Giver en Close to Paradise en inmiddels heb ik de hele cd. Canadese pianist met hoge stem maakt een soort sprookjesachtige circusmuziek, gelardeerd met allerlei klassieke klanken en fransige accordeon, met licht-hysterische uithalen die druipen van drama maar al met al toch liefjes. Deze laatste zin heb ik wel een beetje gestyleerd moet ik toegeven maar toen ik zo lekker zat te luisteren in tram 17 in Den Haag toen zat ik dit stukje al in m'n hoofd te typen.
