De uses and gratifications theory is een van de theoriën over hoe massamedia werken. Niet zo bekend als de injectienaaldtheorie -die is vaste kost voor havo en mbo als ik de studenten een beetje ken- en ook van een iets latere datum. Uses and gratifications gaat ervan uit dat wij, het publiek, mediaconsumenten, de media gebruiken voor een zekere beloning die het kijken, luisteren, lezen ons geeft.
De serie Hotel Babylon (met eigen wiki!) is het meest steady onderdeel van mijn huidige tv-consumptie. Mijn gewenste televisie-inname is vele malen groter, daarom staat de dvd-speler ook vol met leuke films en interessante documentaires. Maar de dinsdagavond, vanaf half 9, op Net 5, is voor een uurtje van mij. Welke beloning geeft dit programma mij, vraag ik me half beroepsgedeformeerd af?
Wel, volgens de theorie zijn er vier typen beloningen: escapism, personal relationships, personal identity en surveillanche. Ik scoor op allevier. Escapisme met een hoofdletter. Werken, kinderen naar bed, even niks. De personal relationships die ik heb met de hoofdfiguren zijn er ook. Vooral het accent van Tamzin, de bazin van het hotel is smullen, hoe zij de vergadering voorzit... nasty. Dan identificatie. Ach, ik heb een blauwe maandag in een vijfsterrenhotel gewerkt, dat schept vast een band. Tot slot: surveillance: hoe is de jet set van Londen, nowish?
Nog een dan: omdat Hotel Babylon zo mooi gemaakt is. Volgende keer: Green Wing.
